En daar is Jibbe!

Men zegt wel eens dat je na de dood van je huisdier best snel een ander huisdier in huis moet nemen.  Het zou je helpen om over het verdriet over te komen.  Een beetje kort door de bocht, die redenering. Alsof alles zo maar vervangbaar is. Alsof dieren niet uniek zijn maar een wegwerpartikel waarvan er duizend in een dozijn zijn. Je merkt niet eens het verschil als er morgen ineens een andere kat in je huis rond gaat trippelen. Toch?

Ik heb eenmaal de fout gemaakt om te willen ‘vervangen’.  Ik dacht dat een nieuwe kat de grote pijn kon wegnemen toen Freya heel erg jong overleed aan leukemie. Maar Noortje was heel anders, heel afstandelijk en introvert. Het was geen kat die vrolijk door het huis huppelde achter elke bal aan en die bal ook nog terugbracht. Het heeft mijn relatie met Noortje altijd wat ‘on hold’ gezet. Ten onrechte natuurlijk, maar ja.

Toen Joonas stierf was ik heel erg op mijn hoede. Als het ergste verdriet weer wat is ingesleten ontstaat er dan toch weer verlangen naar een nieuwe kennismaking. En ik wou mijn hart niet op slot zetten door nooit meer een nieuwe kat in huis te halen. Het bleef dus wikken en wegen en heel veel voelen naar wat paste. En als ik eerlijk was, paste er nooit iets echt.

Moest het een kat worden met een heel andere kleurenpatroon of mocht hij of zij ook dezelfde kleuren hebben. En wat verwachtte ik dan precies? Maar vooral zou ik zonder verlangen naar meer van hetzelfde, mijn hart kunnen opstellen voor nieuw jong geweld in het huis.

Ik heb heel veel foto’s zien voorbij komen van adoptiekatjes. En het was altijd net niet dat. Zo voelde het toch. Er zijn een paar pogingen geweest, maar door het lange treuzelen bestemde het lot over de toekomst en was ik te laat om te adopteren. Iemand was me voor geweest. Het moest zo zijn, dacht ik dan.

En toen zag ik de foto van Jibbe, die toen nog geen Jibbe was maar Youna heette. Ik was meteen verkocht en wij bleken de perfecte thuis te kunnen bieden aan een druk, levendig kereltje die best wat aandacht nodig had. Het voelde meteen ook goed, geen getwijfel meer. Het grootste probleem was om een perfecte naam te kiezen en na wat gezoek kwam ik uit bij Jibbe, een Friese naam die ‘dapper’ en ‘geschenk’ betekent.

We zijn nu een paar maanden verder en zijn naam klopt precies. Dapper is hij zeker als kleinste uk in de kattenfamilie. Hij ligt er niet wakker van en speelt zonder enige terughoudendheid met de grote jongens van de groep die hem wel grappig lijken te vinden.

Maar hij is vooral een geschenk. Hij is zo helemaal Jibbe en niks Joonas. Joonas heeft zijn eigen plek in mijn hart en mijn huis. En dat zal altijd zo zijn. Joonas zal nooit vervangen worden. Het verschil ik dat ik met een open hart en met veel verwondering kan kijken naar Jibbe die dapper, slim, vlug, lief en nog zo veel meer is. Elke dag opnieuw. En in mijn hart met dankbaarheid terugdenken aan de bijzondere kat die Joonas was. Het mag er allemaal zijn en beide ervaringen hoeven mekaar niet in de weg te staan.