Veren uit de hemel

‘Waarschijnlijk houdt hij te veel vocht vast,’ luidde de eerste vlugge diagnose van de dierenarts. ‘En dat kan op een hartprobleem wijzen.’ Hij keek bezorgd. Te bezorgd naar mijn zin. Het nieuws sloeg in als een donderslag bij heldere hemel. De diagnose werd de dag nadien bevestigd door de cardioloog. De prognose was ronduit slecht: een paar weken of maanden in het beste geval.

Toch ging ik er hoogmoedig van uit dat op elke regel uitzonderingen zijn en dat we het samen zouden redden. Helaas, liefde en zorg bleken niet genoeg. Vier maanden na de fatale diagnose stierf Joonas even voor twaalf uur ’s nachts op weg naar de dierenarts.

En daar zit je dan, alles in huis ademde nog Joonas. Alleen hij was er niet meer. Het voelde allemaal heel onwezenlijk. De ochtend nadien belde ik al heel vroeg het dierencrematorium gewoon omdat ik iets moest doen. Een dag later verliet ik het crematorium met een hartvormige urn van rood metaal waar ik mij aan vastklampte als een drenkeling. Mijn eigen hart voelde kil en verpulverd. 

En dan moet het meest lastige nog komen. Je kan iedereen eenmaal vertellen dat je kat dood is. Maar bij de tweede keer krijg je al vlug een meewarige blik en een derde keer komt er dan niet meer. Je geeft het op en zwijgt wijselijk. Je voelt je al snel beetje een zielig mens als je rouwt om een kat.

Alsof het niet hoort dat je zo veel verdriet kan voelen als je kat of hond er ineens niet meer is. Rouw is de achterkant van de liefde zeggen ze dan. De aard van de relatie doet er in die wijsheid niet zo veel toe. Maar ondertussen bleef ik wel met mijn verdriet zitten, net als zoveel anderen die rouwen om hun huisdier.

Ik ben beginnen schrijven over de geweldige, slimme en grappige kat die Joonas was. En hoe groot de liefde was die we deelden en ook dat die liefde er nog steeds is. Anders, maar niet minder intens. Het schrijven hielp om mijn verdriet eindelijk tot rust te brengen. Maar het was niet voldoende. Ik wou zou graag dat heel de wereld Joonas leerde kennen! En nu is er het boek VEREN UIT DE HEMEL waar ik in de eerste plaats dankbaar voor ben. Een mooier ritueel ter ere van Joonas kan ik niet bedenken.  En ja, ik ben ook trots. Tuurlijk, hoe kan het anders? Hij zal niet vlug vergeten worden.