Prinsenkind

Je hebt de mooiste neus die ik ooit bij een kat heb gezien. Een zwarte ruit die met mathematische perfectie midden op je snuit is gedrapeerd.

’s Ochtends lig je op mijn buik rustig af te wachten tot ik wakker word. Jouw warme ogen zijn het eerste wat ik zie als ik langzaam weer terugkom uit de nacht. Ze kijken me welwillend aan met lichte spot. Alsof je daar al uren tevergeefs op mij ligt te wachten. Heel voorzichtig leg je dan een poot tegen mijn wang. Het voelt als een kriebelig donsje. En altijd is er dat kleine scherp randje van je nagel dat voorzichtig over mijn gezicht schraapt. Ik voel jouw hart bonzen tegen het mijne. Twee eigenzinnig ritmes trommelen elk hun eigen levenslied. Twee levende wezens zonder woorden verbonden in verscheidenheid.

Toen je ziek werd was ineens niets van dat alles nog vanzelfsprekend. Jouw hart was te groot geworden, moest te hard werken om dit leven te dragen.

Je toekomst werd ineens uitgedrukt in dagen. Het oneindige leven, zoals wij dat in gedachten hadden, bleek ineens heel eindig. De gedachte aan jouw nakende dood maakte me razend van verdriet en opstandigheid.

Joonas, mijn primus inter pares, mijn prinsenkind. Ondanks de wanhoop van die dagen ben je er nog steeds. We hebben samen het lot uitgedaagd en de goden waren ons welgezind. Ik weet dat ik ooit de prijs zal betalen voor dit uitgestelde afscheid maar daar wil ik nu nog niet aan denken. Nu wil ik elke dag weer opnieuw met verbazing kijken naar het wonder dat jij bent. Wil ik jouw poot in mijn hand voelen als je ’s avonds zachtjes ligt te doezelen.

Op een dag zal jij alleen de weg lopen naar de overkant van de regenboogbrug. Dan zal ik mijn hoofd buigen en het litteken van jouw pootafdruk op mijn hart voor altijd koesteren.

Lydia
Juni 2020