Het gaat over liefde

Nu kan ik me best voorstellen dat er mensen zijn die meewarig met hun hoofd schudden en zich afvragen hoe erg het kan zijn om een kat te verliezen. Aan die mensen kan ik alleen maar zeggen dat rouw over liefde gaat en dat het totaal onbelangrijk is hoe en met wie je die liefde hebt mogen ervaren. En dat zeg ik wel degelijk in de tegenwoordige tijd want de liefde stopt niet bij de dood, ook niet als het een kat betreft. En voor alle duidelijkheid, ik ben geen raar zielig kattenvrouwtje die alleen het gezelschap van haar katten kan waarderen. Alleen, ik was gewoon verliefd op een prachtige eigenzinnige kat en het leven samen is er niet meer.   En ook al klinkt dat misschien weer raar,  ik voel dus net een zelfde pijn dan eenieder die een geliefde verliest ook al staat mijn leven niet volledig op zijn kop. En ook al besef ik ten volle dat er ergere dingen in het leven zijn.

Het moeilijke ligt vooral in het feit dat je al heel vlug tot de vaststelling komt dat er voor die pijn niet echt een plek is in ons dagelijks leven. Het lijkt alsof het er niet toe doet dat je hart bloedt als je huisdier sterft.  En dat besef komt al heel vlug op het moment dat je bij iemand aanloopt met de melding dat je kat dood is. Na een eerste formele begroeting open je dan het gesprek met: ‘Neen, het gaat vandaag niet echt goed met mij. De voorbije dagen waren lastig, heel lastig. Joonas is dood. Zo ineens was hij er niet meer. En weet je, ik mis hem … .’
‘Oh, wat erg’ hoor je dan, waarna onmiddellijk zoiets volgt als: ‘Wat is het toch weer prachtig weer vandaag.’ Voor je het goed en wel beseft, wordt je met je verhaal heel vakkundig en in een rotvaart de pas afgesneden. En daar sta je dan zo een beetje verbijsterd te kijken naar het tafereeltje wat er zich voor je afspeelt en waar je ineens geen deel meer van uitmaakt.

In een periode waarin je de steun van je omgeving best kunt gebruiken, krijg je het gevoel dat je alleen en onbegrepen achter blijft. Alsof de dood van je kat er werkelijk niet toe doet in de holle drukte van het dagelijks leven. In gedachten had je stilletjes de hoop gehad dat iemand zou vragen: ‘En hoe gaat het met jou?’ Of liever nog: ‘Vertel me over Joonas, vertel me wat hij voor je betekende.’ Want dat is wat je echt wil: vertellen over hoe graag je die kat zag en hoe bijzonder lief en leuk hij wel niet was. En hoe fijn jullie het samen hadden. Het gaat niet eens over medelijden of begrip. Je wil niet geheeld maar gehoord worden.

En mensen bedoelen het heus niet eens slecht, dat besef ik wel. Het is gewoon de confrontatie van het menselijk ongemak dat bij de dood hoort. Het voelt voelt vooral heel erg eenzaam.