De kat die niet werd gezien

Eigenlijk voel ik me wat schuldig over het feit dat Jaakko al die jaren zo wat in de schaduw van zijn broer Joonas moest leven. Het enige excuus dat ik heb is dat hij niet de meest in het oog springende natuur heeft. Jaakko is een schuwe, zenuwachtige kat die liever met rust wordt gelaten.  Zijn leven bestaat uit eten en slapen en dat laatste liefst op een warm plekje.

Als kitten was hij fysiek de meest gezonde van de twee broers en diegene die het meeste sliep. Hij leefde toen al in de schaduw van zijn broer Joonas die altijd alert en bij de pinken was. Toen ze nog papflesjes kregen viel Jaakko na een half flesje prompt in slaap. Ondertussen hielt Joonas met twee pootjes zijn flesje stevig vast om tot op de bodem leeg te drinken. Daarna deed hij net hetzelfde met het halfvolle flesje van zijn broer.

En zo op die manier werd Joonas mijn uitverkorene die alle aandacht kreeg. Ondertussen sliep broer Jaakko rustig doorheen zijn leventje ongestoord door wat er allemaal met broer gebeurde. Af en toe ging Joonas achter hem aan alsof hij tikkertje wilde spelen. Voor Joonas een spel, voor Jaakko was elke keer het schrikken. Goede vrienden waren die twee niet.

Toen Joonas stierf was het even ook lastig om met Jaakko in de ogen te kijken. Hij was mijn overgebleven lijntje naar Joonas maar hij  leek in niets op zijn broer tenzij het feit dat hij ook een Tuxedo is. En tegelijkertijd voelde ik spijt dat ik hem al die tijd niet echt had gezien. Broer Joonas had altijd voorrang gekregen.

En ik miste de Joonas die mij ’s ochtends wakker maakte, de Joonas die altijd luisterde en de Joonas die alles leek te begrijpen.  

De katten in huis leken allemaal wat verloren toen hun leider er niet meer was. Alleen Jaakko leek opgelucht dat hij voortaan met rust zou gelaten worden. Het was ook allemaal even schakelen voor mij. Het kattengezinnetje moest een nieuw evenwicht zoeken zonder Joonas.

Ondertussen zijn we stilaan dikke vrienden geworden, Jaakko en ik. Na de dood van Joonas begon hij af en toe ’s avonds bij mij te komen liggen.  Heel voorzichtig en wat op een afstandje. Ik voelde mij elke keer schuldig aan nalatigheid in de liefde  als ik in zijn prachtige onschuldige ogen keek.  Hij vond het fijn om een spelletje te spelen met zijn pootjes op mijn handen en dus dat deden we. Heel voorzichtig want elke bruuske beweging schrikt hem nog steeds af. Hij bleef en ik vond het fijn dat hij me een tweede kans wilde geven.

We elkaar nu gevonden op rustmomenten. Als de avond valt, komt hij bij mij in de zetel liggen. Als ik ten minste stil blijf zitten of liggen. En als ik ’s ochtends wakker word ligt hij meestal ergens dicht bij mij. Ik verdenk hem ervan dat hij vooral van de warmte geniet maar dat ik gun hem het leven zoals hij dat wil leiden.

Het geeft me in ieder geval het gevoel dat ik het nog goed kan maken met hem.  En dat hij mijn maatje is op zijn manier, zo een beetje op een veilige afstand. Liefde kent vele geuren en kleuren en soms is gewoon ook goed genoeg. En het hart van een kat is groot genoeg om zijn mens onvoorwaardelijk te vergeven. Dat bewijst Jaakko elke dag.