Afscheid van Loesje in volle overgave aan het ritme van de natuur

Op een bewolkte lentedag, bijna alsof het voorbestemd was, klopte ze zachtjes met haar pootje tegen ons raam. Het was een moment dat voelde als een teken van de natuur zelf. Daar stond ze, een klein grijs poesje, met een heldere, intelligente blik en zwanger. Ze leek zonder aarzeling te weten dat ze bij ons hoorde. We lieten haar binnen, boden haar een warme plek en zorgden voor haar, alsof het altijd zo had moeten zijn.

Na een tijdje verdween ze, maar keerde terug met een klein katertje dat we Arvid noemden. Zijn ziel was verbonden met de wilde buitenwereld, hij rende door de natuur met een vrijheid die hem eigen was. Maar zijn leven werd bruut beëindigd door een auto. Het verlies sneed diep, maar Loesje bleef, alsof ze wist dat haar pad bij ons nog niet ten einde was.

Loesje groeide uit tot een vast onderdeel van ons huis. Ze was scherp, moedig, en straalde een innerlijke kracht uit die ons allemaal inspireerde. Ze genoot van de warmte, de knuffels, en de zachtheid van het dagelijks leven.

Vorig jaar brak haar staart, een breuk die volgens de dierenarts kwaadaardige cellen bevatte. Haar staart moest geamputeerd worden. Het was pijnlijk om haar zo te zien, maar Loesje liet zich niet klein krijgen. Ze bleef leven in harmonie met wat er op haar pad kwam, steeds mee deinend op de stroom van het leven.

Toen ze dit jaar plotseling blind en doof werd, paste ze zich opnieuw aan. Het vertrouwen dat ze in ons had opgebouwd was onwankelbaar. Ze riep om hulp wanneer ze het nodig had, maar bleef haar eigen koers varen, trouw aan haar innerlijke kracht. Het was alsof ze zich al voorbereidde op het grote moment van overgave.

Vorige week werd het duidelijk: haar tijd in deze wereld was bijna voorbij. Haar bewegingen vertraagden, haar blik verzachtte, en er kwam een diepe rust over haar heen. Ze genoot nog van de kleine aanrakingen, maar ze was aan het terugtrekken in de stilte, alsof ze zich afstemde op een dieper ritme—het ritme van de natuur zelf.

Donderdagmiddag legde ze zich neer en stond niet meer op. Ik legde haar op een zacht dekentje, vlak bij de warme tegelkachel. Het huis verstilde. De andere katten voelden het ook aan, hun alertheid was voelbaar, alsof iedereen aanwezig was bij iets groters dan wijzelf. Het was een heilig moment, een sacraal afscheid waarin elk levend wezen in het huis deelnam.

Vrijdag, in een moment van onrust dat het toch niet te lang moest duren, belde ik de dierenarts. Ik Maar toen de dierenarts zei dat we meteen konden komen, voelde het alsof ik haar niet op die manier kon laten gaan. Het voelde te snel, te abrupt. Ik maakte een afspraak voor zaterdagochtend, in de hoop dat ze haar eigen tijd zou kiezen.

Die zaterdagochtend, rond half vier, vond ik haar. Loesje was stilletjes vertrokken, zonder strijd, in volkomen overgave aan het ritme van de natuur.

Ik ben diep dankbaar dat ze haar laatste reis op haar eigen tempo mocht maken. Zonder inmenging, zonder haast. Ze volgde haar innerlijke klok, trouw aan de natuurlijke cyclus van leven en dood. Loesje ging zoals ze geleefd had—met gratie, in stilte, en in volledige harmonie met de tijd die voor haar was weggelegd.