Afscheid van een diva

Evelien is er ondertussen al een tijdje niet meer. Ze laat een grote leegte achter in het huis. Haar vaste slaapplek op de stoel in de veranda blijft ondertussen opvallend leeg.  Geen enkele andere kat heeft sinds haar dood een dutje gedaan.  Alsof deze plek hen niet toekomt en ze haar op deze manier willen eren en gedenken.

Een verhaal van vallen en opstaan

We wisten dat ze zwaar ziek was toen we haar in huis namen. Maar we hoopten het beste en ze fleurde ook op na een aantal weken van intense zorgen, een warme slaapplek en gezonde voeding. De goede periodes werden echter al vlug korter en ze ging steeds sneller achteruit. Haar chronische niesziekte maakte alles alleen maar erger. Eten lukte niet zo goed meer en ze slaagde er ook niet meer in zich netjes te houden. Het was pijnlijk om deze trotse dame zo zien weg te kwijnen.

Een bezoek aan de dokter maakte al vlug duidelijk wat ik al een tijdje voelde in mijn hart ook al durfde ik het niet echt uit te spreken: het stopt hier voor Evelien als we haar met respect willen behandelen. De tranen kwamen al vlug maar ik wist dat dit het enige juiste was dat we voor haar nog konden doen.

Mirakels bestaan niet

Voel ik me schuldig? Ik denk dat we alles hadden gedaan om haar een zo goed mogelijk leven te geven door haar in huis op te nemen en haar alle zorgen te geven die we konden geven.

Er is vooral spijt dat het niet anders mocht zijn, dat ze toch niet beter is geworden en niet langer heeft mogen blijven. Ik hoopte weer op een mirakel, net als bij Joonas, dat niet kwam. Op dat vlak is mijn optimisme blijkbaar onverwoestbaar.

Nu nog doet het pijn om er zo over te schrijven ook al zijn we ondertussen een paar weken verder.

Een verhaal van liefde en respect

De andere zijde van het verhaal is dat er vooral vrede is met het feit dat haar fysiek lijden is gestopt.

Nu rest er alleen de liefde en het respect voor de prachtige diva die Evelien was. En af en toe weer wat tranen maar dat hoort er nu eenmaal bij.

Want dat was ze helemaal, een diva. Ze kon lief zijn maar steeds vanop een afstandje. Ze dwong bij iedereen respect af door haar onverstoorbaarheid. Bij de andere katten had ze niet echt vrienden maar ook geen vijanden. Ze respecteerden Evelien om wie ze was.

De wereld was haar schouwtoneel

Ze liet zich nooit uitdagen. Als een andere kat het toch in haar hoofd haalde om wat vervelend te doen, aanschouwde ze de hele toestand even met minzaamheid en mededogen, zonder een vin te verroeren, waarna ze weer overging tot de orde van de dag.

Haar klauwen gebruikte ze zelden. Die had ze niet nodig, Evelien altijd leek te vertrouwen op haar intuïtie en eigen kracht, wat er ook gebeurde. De hele wereld was haar schouwtoneel.

Dank je wel, Evelien

Evelien, we missen je. Hopelijk heb je ons vergeven dat we niet meer voor je konden doen. Wat ik nu vooral voor je wens is dat je ergens ver weg gelukkig mag zijn, verlost van lichamelijke kwalen, op een prachtige plek in de zon. Hopelijk is er ook berg van waarop je met tevredenheid en trots je nieuwe bestaan kan aanschouwen net als vroeger.

Dank je wel, Evelien, dat je er was en voor wat je me leerde over zelfvertrouwen, doorzettingsvermogen en kracht.