Als een smeulend vuur

Verlies kan zo veel kleuren hebben. Soms schreeuwt het om aandacht, rauw en allesoverheersend, en soms leeft het stilletjes binnen in jou, onzichtbaar voor de wereld. Het verlies van mijn bijzonder kat Thorben is zo’n stille, ingetogen pijn. Het brandt diep in mij, maar blijft onder de oppervlakte smeulen. In contrast daarmee staat het verdriet om Joonas, dat alles verteerde en mijn wereld volledig op zijn kop zette.

Thorben: Een stil smeulend vuur van verlies

Het verlies van Thorben voelt als een stil, zo goed als onzichtbaar verdriet. Het feit dat de dood totaal onverwacht kwam, liet mij met verstomming achter. Voor ik iets kon doen, was het leven van mijn gouden jongen gebroken. Hij was een rustige, zachte aanwezigheid in mijn leven, een kat met een grote energie en uitstraling maar zonder veel aandacht op te eisen. Mijn boeddha, noemde ik hem. Wij hadden samen onze eigen kleine rituelen van ontmoeting. Maar nu hij er niet meer is, merk ik hoe diep hij in mijn dagelijks leven verankerd zat. De pijn van zijn verlies is niet explosief of overweldigend maar eerder een zachte, vurige gloed die voortdurend aanwezig is. Ik draag het verdriet stil met me mee. Thorben’s afwezigheid brandt stilletjes binnen in mij – geen schreeuwend gemis, maar een subtiele leegte die ik elke dag voel.

Ik praat er niet veel over. Toch voel ik het verdriet elke keer als ik naar zijn favoriete plekjes kijk. De pijn zit diep, brandt langzaam en hoewel het niet op de voorgrond treedt, is het er altijd. Het verlies van Thorben is een constante herinnering, niet luidruchtig, maar aanwezig in ontelbaar kleine vonken van gemis.

Joonas: Een allesoverheersende pijn

Het verlies van Joonas daarentegen voelde als een allesverslindend vuur. Toen hij overleed, sloeg het me omver. Zijn aanwezigheid vulde elke hoek van mijn wereld en toen hij er niet meer was, kon ik niet ontsnappen aan de leegte die hij achterliet. De pijn van zijn afwezigheid raakte alles in mijn leven; het voelde alsof ik werd opgeslokt door verdriet. Ik wist soms niet hoe ik verder moest, en het rouwen om Joonas eiste alles van me.

Het voelde alsof mijn wereld letterlijk in brand stond en ik kon niet wegkijken. De rouw om Joonas dwong me stil te staan, me te laten overspoelen door de emoties die hij achterliet. Het was een verdriet dat ik niet kon vermijden of onderdrukken, het was een allesverslindende kracht die me volledig in beslag nam.

De verschillende gezichten van verdriet

Het verschil tussen deze twee verliezen blijft me bij. Het verdriet om Thorben is stil en ingetogen, dat om Joonas doordrong alles. Toch voelt geen van beide lichter of zwaarder; ze zijn gewoon anders. Thorben’s afwezigheid draag ik dagelijks bij me, zonder dat het de controle overneemt. Het verlies van Joonas daarentegen, was een storm waar ik doorheen moest.

Door deze twee verliezen besef ik eens te meer hoe persoonlijk rouw is. Er is geen handleiding voor hoe je verdriet moet voelen of verwerken. Niemand die het voor jou heeft te bepalen. De ene keer is het stil en brandt het diep van binnen, de andere keer is het een overweldigende golf die alles meeneemt. Maar wat beide verliezen gemeen hebben, is dat ze voortkomen uit liefde.

De liefde blijft

Thorben en Joonas hebben allebei hun eigen unieke plek in mijn hart. Het verdriet dat ik voel, is de prijs van die liefde, en dat maakt het de moeite waard. Bij Thorben voel ik de zachte gloed van gemis, en bij Joonas de heftige impact die hij achterliet. Maar in beide gevallen blijft de liefde. Ze hebben mijn leven op hun eigen manier gevormd en hoewel ze er niet meer zijn, blijft hun aanwezigheid voelbaar in alles wat ik doe.