Evelien

Ze moet op een op een dag onze tuin komen binnenwandelen zijn en toen beslist hebben dat ze het hier was dat ze zou blijven wonen. Een lapjeskat met een lange vacht. Een meisje dus, want alleen meisjeskatten verstaan de kunst om drie kleuren in hun vacht te toveren. En ze hield vol, genoot van de aangeboden maaltijden op het terras en pendelde op koude dagen tussen de vensterbank en een warm plekje in de schuur. Voor de rest leek ze altijd aanwezig te zijn. ‘s Ochtends lag ze op de vensterbank en als je een stap in de tuin durfde zetten was ze er als de pinken bij om je achterna te lopen als een hondje.

Na een tijdje kwam er de eerst voorzichtige streling die ze gretig in ontvangst nam. Echt wild was ze dus niet. Het zette haar aan om ons nog dichter op de voet te volgen, in die mate dat je soms moest opletten om niet over haar te struikelen. Ze had duidelijk een plan en het leek er veel op dat dat plan bestond uit een permanente knusse mand bij het warme vuur.

We hielden even vol, streelden en verzorgden haar zo goed mogelijk want ze snotterde soms heel erg. Ze fleurde op en bleef haar best doen om een stapje verder te geraken. Af en toe kwam ze via de achterdeur de wasruimte verkennen en keek ongeïnteresseerd nonchalant over haar schouder naar de achterdeur als die achter haar gesloten werd. Geen paniek moet ze gedacht hebben, we zijn op de goede weg. Alles verloopt via plan.

Omdat haar lange vacht vol klitten zat en ze regelmatig bleef snotteren, besloten we haar een nieuwe kans te geven. Een afspraak met de dierenarts werd geregeld en ze ging vlot mee in de draagmand. Alsof ze opgelucht was dat het eindelijk zo ver was. Ondertussen had ze ook een naam: Evelien.

De dierenarts gaf haar eerst een grondige keuring om haar even later op de grond te zetten om haar te zien lopen. Ze sprong zonder aarzelen op de centrale verwarming om er even later pardoes af te vallen, zonder dralen weer recht te staan en door te lopen alsof er niets aan de hand was. Ik benoemde haar gedrag als ‘verfrissend assertief’ wat de dierarts alleen maar kon beamen.

Na verder onderzoek bleek Evelien toch meer medisch problemen te hebben dan gedacht, het was even moeilijk. Gingen we dit er allemaal nog bij nemen maar ik mijn hart wist ik dat ik Evelien niet aan haar lot ging overlaten. Er werd een datum geprikt om haar te steriliseren met inbegrip van een flinke kappersbeurt. Die avond kwam ze terug als een kaal geplukt kippetje met vier sokjes en iets wat op een vierkante muts leek. Wollige Evelien was schrale Evelien geworden. Ze bleek al wel steriel te zijn, dus ooit heeft ze ergens een thuis gehad. De eerste drie dagen heeft ze slapend doorgebracht in de zetel. Als ze honger had liep ze in een rechte lijn naar de kattenbrokken en weer terug. Alsof ze moest bijkomen van een lange tocht. 

We zijn nu een paar weken verder en ze pendelt overdag nog steeds tussen haar slaapplek op de tegelkachel en het buffet. Af en toe gaat ze op tafel in de veranda zitten om te kijken wat er in de tuin gebeurt om waarna resoluut een nieuwe slaapplek op te zoeken liefst ergens in het zonnetje wanneer mogelijk. Evelien heeft zich ondertussen  ontpopt tot een echte diva, met momenten van nukkige buien waarin je haar best met rust kan laten afgewisseld met bijzonder charmante periodes waarin de liefde groot is. Buiten wil ze al lang niet meer.