Een simpele diagnose van een paar lettergrepen zette mijn wereld op zijn kop. De gelatenheid en passiviteit waarmee het nieuws mij werd meegedeeld maakte me woedend. Ik kan het niet hebben dat de dingen als hopeloos worden bestempeld. Die woede maakte al vlug plaats voor de overtuiging dat ik deze uitdaging van het leven met glans kon overwinnen. Ik ging er van uit dat liefde en toegewijde zorg genoeg waren om de dood te trotseren. Ik kon en mocht Joonas niet verliezen, het was te vroeg in zijn en mijn leven.
De weken die volgden waren gevuld van zeurende onrust vermengd met gevoelens van onmacht en wankele hoop. Ik was op mijn hoede voor elk minuscuul teken dat de aangekondigde ramp werkelijkheid zou worden en tegelijkertijd was er steeds het verlangen dat ik gespaard zou blijven van een groot verlies. Waarbij ik ook onmiddellijk besefte hoe naïef deze gedachten waren. De dood komt als een dief in de nacht en laat zijn onrust achter voor diegene die achter blijven.
Op 12 juli 2020 even voor middernacht stierf mijn kat Joonas naast mij in de wagen op weg naar de dierenkliniek. Twee dagen voor hij opnieuw bij de cardioloog werd verwacht. Even voor de afrit Turnhout-Centrum hoorde ik hem een laatste keer zuchten en toen werd het oorverdovend stil. De stilte van de dood. Ik bleef als verlamd naast hem zitten. De gedachte dat het voorgoed voorbij was en dat ik ondanks mijn naïeve overmoed meesterlijk gefaald had in mijn voornemen om hem te redden, was te pijnlijk om te bevatten. Joonas was mijn Prinsenkind, mijn lieveling, mijn primus inter pares. In een zucht verloor ik een grote liefde in mijn leven. De schittering van de droom van een perfect maakbare leven maakte plaats voor de beklemmende leegte die tastbaar wordt eens je aan de rand van het zwarte gat van de dood staat. Opeens wordt alles om je heen oorverdovend stil.
0 Reacties op "De stilte van de dood"